Twórcy
WITOLD szalonek
Wybitny kompozytor i pedagog. Jeden z najważniejszych twórców muzyki awangardowej w Polsce i Europie. Urodzony 2 marca 1927 roku w Czechowicach-Dziedzicach, zmarł 12 października 2001 roku w Berlinie. Od dziecka wykazywał szczególną wrażliwość na otaczające go brzmienia. W 1949 roku rozpoczął studia w katowickiej Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej u Wandy Chmielowskiej (fortepian), a później (po kontuzji ręki) – u Bolesława Woytowicza (kompozycja). Naukę kontynuował u Nadii Boulanger w Paryżu. Od 1967 roku był związany jako pedagog z katowicką PWSM (kompozycja).
Przebywał też w Berlinie Zachodnim jako stypendysta DAAD. Prowadził seminaria i kursy dotyczące własnych technik kompozytorskich na uczelniach muzycznych i uniwersytetach, między innymi w Danii, Niemczech, Finlandii, Polsce i Słowacji. W 1972 roku Szalonek otrzymał nominację na stanowisko rektora PWSM w Katowicach, jednak zrezygnował z pełnienia tej funkcji. Rok później, po wygraniu konkursu został powołany na stanowisko profesora Hochschule der Künste w Berlinie Zachodnim, gdzie objął klasę kompozycji po Borisie Blacherze. W RFN założył Towarzystwo im. Karola Szymanowskiego, którego zadaniem było propagowanie muzyki polskiej. Witold Szalonek uznawany jest za jednego z prekursorów polskiego sonoryzmu.
Po okresie neoklasyczno-folklorystycznym, od początku lat 60. prowadził studia nad uzyskiwaniem nowych brzmień wydobywanych z instrumentów tradycyjnych, zwłaszcza dętych drewnianych. Odkrył tak zwane „dźwięki kombinowane” – wielodźwięki o specyficznej barwie, uzyskiwane przez odpowiednie zadęcie oraz specjalne palcowanie. W kompozycjach z lat 80. i 90. łączył natomiast nowatorskie efekty brzmieniowe z elementami muzyki dawnej oraz klasycznymi formami. Witold Szalonek został wyróżniony między innymi tytułem doktora honoris causa Westfalskiego Uniwersytetu Wilhelma w Münsterze, nagrodą Związku Kompozytorów Polskich za całokształt twórczości czy nagrodą „Kulturpreis Schlesien” rządu Dolnej Saksonii.
Przebywał też w Berlinie Zachodnim jako stypendysta DAAD. Prowadził seminaria i kursy dotyczące własnych technik kompozytorskich na uczelniach muzycznych i uniwersytetach, między innymi w Danii, Niemczech, Finlandii, Polsce i Słowacji. W 1972 roku Szalonek otrzymał nominację na stanowisko rektora PWSM w Katowicach, jednak zrezygnował z pełnienia tej funkcji. Rok później, po wygraniu konkursu został powołany na stanowisko profesora Hochschule der Künste w Berlinie Zachodnim, gdzie objął klasę kompozycji po Borisie Blacherze. W RFN założył Towarzystwo im. Karola Szymanowskiego, którego zadaniem było propagowanie muzyki polskiej. Witold Szalonek uznawany jest za jednego z prekursorów polskiego sonoryzmu.
Po okresie neoklasyczno-folklorystycznym, od początku lat 60. prowadził studia nad uzyskiwaniem nowych brzmień wydobywanych z instrumentów tradycyjnych, zwłaszcza dętych drewnianych. Odkrył tak zwane „dźwięki kombinowane” – wielodźwięki o specyficznej barwie, uzyskiwane przez odpowiednie zadęcie oraz specjalne palcowanie. W kompozycjach z lat 80. i 90. łączył natomiast nowatorskie efekty brzmieniowe z elementami muzyki dawnej oraz klasycznymi formami. Witold Szalonek został wyróżniony między innymi tytułem doktora honoris causa Westfalskiego Uniwersytetu Wilhelma w Münsterze, nagrodą Związku Kompozytorów Polskich za całokształt twórczości czy nagrodą „Kulturpreis Schlesien” rządu Dolnej Saksonii.
