Katalog

„Najcenniejszą rzeczą są nogi. Ci, których nogi odjął nóż wojny, idą na plecach tych, co nogi ocalili. Bo najważniejsze jest by iść, nie ustawać, nie dać się zamknąć” – recytuje swój tekst poeta i tłumacz Tadeusz Sławek. W tle towarzyszą mu improwizacje na wschodnich instrumentach: oud, darbuce, dafie. Muzyczna tradycja Bliskiego Wschodu puka do drzwi Zachodu, kontrapunktowanego partiami solistów, chórzystów i elektroniki. „Canticum profugorum” Krzysztofa Knittla to oratorium na sopran (Freszel), baryton (Godlewski), aktora, chór dziecięcy, chór mieszany, oud, perkusję, orkiestrę i media elektroniczne.

W którym ze światów mógłby się spotkać Adam Bałdych z Agnieszką Budzińską-Bennett? On jest wirtuozem skrzypiec, meandrującym pomiędzy jazzem a muzyką współczesną, ona śpiewaczką, harfistką, pianistką i muzykolożką, założycielką specjalizującego się w historycznym repertuarze Ensemble Peregrina, związanego ze słynną szkołą muzyki dawnej Schola Cantorum Basiliensis. Świat ów nazywa się Kras52 i nie jest planetą w odległej galaktyce, lecz rękopisem z Biblioteki Krasińskich, jednym z najważniejszych polskich źródeł średniowiecznej muzyki polifonicznej.

W którym ze światów mógłby się spotkać Adam Bałdych z Agnieszką Budzińską-Bennett? On jest wirtuozem skrzypiec, meandrującym pomiędzy jazzem a muzyką współczesną, ona śpiewaczką, harfistką, pianistką i muzykolożką, założycielką specjalizującego się w historycznym repertuarze Ensemble Peregrina, związanego ze słynną szkołą muzyki dawnej Schola Cantorum Basiliensis. Świat ów nazywa się Kras52 i nie jest planetą w odległej galaktyce, lecz rękopisem z Biblioteki Krasińskich, jednym z najważniejszych polskich źródeł średniowiecznej muzyki polifonicznej.

Płyta CONNECTIONS zawiera wybrane kompozycje Szalonka. Najstarsze – „Toccata polyphonica” na orkiestrę smyczkową z 1954 roku (a więc napisana jeszcze na studiach) i „Wyznania”. „Tryptyk” do słów Kazimiery Iłłakowiczówny na głos recytujący, chór mieszany i orkiestrę kameralną, utwór z 1959 roku, który umożliwił katowickiemu artyście zaistnienie w międzynarodowym obiegu – sąsiadują tu z najpóźniejszymi, na przykład „L’Hautbois mon amour” (1999), który jest Szalonka wyznaniem miłości do oboju, a dla solisty (tu: Maksymilian Lipień, pierwszy oboista NOSPR) nie lada wyzwaniem.

PIEŚNI O ŚLĄSKU to zbiór kompozycji wokalnych śląskiego mistrza, doskonale podkreślających szerokość jego horyzontów. Był wizjonerem, twórcą nowatorskim, ale nie stronił od inspiracji lokalnym folklorem („O Jasiowej Kasi”, „Katowicka ballada”, „Opolskie”, „Śląska ballada ludowa” na sopran solo i chór mieszany) czy muzyką sakralną („Litania Loretańska do Najświętszej Marii Panny”, „Miserere”), pisał utwory ujmujące prostotą i niezwykle złożone. Na płycie słyszymy je w wykonaniu Zespołu Śpiewaków Miasta Katowice Camerata Silesia, dyryguje Anna Szostak.

Kuba Stankiewicz jest jednym z najciekawszych polskich pianistów jazzowych, współpracował m.in. z Janem Ptaszynem Wróblewskim, Zbigniewem Namysłowskim, Artiem Shawem i Artem Farmerem. Od lat bada wpływ polskiej przedwojennej muzyki filmowej na rozwój jazzu, nagrywał świetne albumy z muzyką Victora Younga, Bronisława Kapera oraz Henryka Warsa, a także ich mistrza – Romana Statkowskiego. Wariacje na tematy zaczerpnięte z utworów Różyckiego to nic innego jak kolejny etap tej samej wyprawy do źródeł.

Wodewil to sceniczny żart, to śpiewy i tańce lekkie w formie oraz treści, które mają za zadanie wprawić słuchaczy w dobry nastrój. No, chyba że chodzi o wodewil skomponowany przez Aleksandra Nowaka, wywiedziony z „Rzeczy, których nie wyrzuciłem” Marcina Wichy, żałobnego rapsodu prozą o prozie życia, którego nieodłączną częścią jest śmierć. Nagrodzona Nike książka Wichy jest pożegnaniem ze zmarłą matką, wyrażonym przez porządkowanie przedmiotów, które po sobie zostawiła.

Kiedy dzwoni Francis Ford Coppola, wielki wizjoner kina, autor m.in. Ojca chrzestnego i Czasu apokalipsy, nie odkłada się słuchawki. Wojciech Kilar podjął więc współpracę z reżyserem i stworzył kultową dziś ścieżką dźwiękową do opowieści o potworze z Transylwanii, który kochał zbyt mocno. Po latach tę patetyczną i liryczną kantatę na chór mieszany i orkiestrę symfoniczną wywracają na nice pianista Piotr Orzechowski i saksofonista Kuba Więcek.